Nächste Veranstaltungen

Tıbbın Epistemik Serüveni: Bir Biyopolitik Fenomenoloji Denemesi (Özen B. Demir): Tıbbın, bütün “insancıl” ve inter-disipliner vurgulara inat, bir tür kendiliğinden ideoloji şeklinde varlığını sürdüren fizikalizmi, mekanik ve şabloncu paradigması esasında bir tür “ucube fabrikası” olarak çalışır. Tıbbın hegemonik bilim rejimi bünyesindeki tevellüdü modernite öncesine, antikiteye dek uzatılabilir. Bu koordinattaki elzem kavram ise “isonomia”dır. İsonomia ideali, bir bakıma fizyokratik bir rejim olarak, homeostatik [denge kurucu] şiddeti zorunlu kılar ve onu meşruiyet zeminine taşıyarak “ihlâl”in edimselliğini bertaraf eder. Homeostatik manevralar, Hippokrates tıbbında evvelâ “rejim”in optimize edilmesi aracılığıyla sağlanıyordu; rejim, Foucaultcu bir okumayla, yapısal şiddetin devreye girdiği uzama tekabül ediyordu. Günümüzde ise yeni suretlerde, sımsıkı kamufle edilmiş rafine yordamlarla hükmünü icra eder. “Terapi” söyleminin isonomist ve işlevselci muğlâklığında yaşayıp gider. Bir dispozitif olarak işleme sokulur ve o arada piyasa dinamikleriyle de iç içe girer. Dahası, aynı kavramın, günümüze uzanan bir tür epistemolojik sürekliliği barındırdığı da vâkidir. Bu da kendisini baştanbaşa bir risk [yönetimi] anlatısıyla çerçevelenmiş çağdaş somatik ve kronik-dejeneratif hastalıklara ilişkin medikal dağarda açığa vurmaktadır. Yapılması gereken, söz konusu riskli öznelliklerin “biyopolitik fenomenolojisi”ne soyunmaktır.
Dr. Özen B. Demir Semsûr [Adıyaman] doğumlu. İlköğrenimini TED Ankara Koleji’nde, ortaöğrenimini Ankara Gazi Anadolu Lisesi’nde, yükseköğrenimini Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi’nde tamamladı. Muhtelif metinleri Kaos GL, Birikim, Kampfplatz, Doğu Batı, Demokratik Modernite, Mesele, Gaia, Ayrıntı Dergi, Alternatif Eğitim, Notlar, Edebiyatta Üç Nokta, Bilim ve Gelecek, İktisat ve Toplum gibi platformlarda yayınlandı. Dijital ortamda Georges Canguilhem çevirdi. Daha önce neşredilmiş olan Hekim ve Heybesi: Tıp, Bilim, İdeoloji [NotaBene, 2017] ile Beden, Tıp ve Felsefe [Adem Yıldırım ile; NotaBene, 2018] başlıklı iki kitabın yanısıra, geçtiğimiz aylarda yayınlanan Biyopolitika ve Queer: AIDS Krizi, Bağışıklık ve Ötesi’nin [Nika, 2019] yazarıdır.

‘Beni Robot Ameliyat Etsin İstiyorum’: Cerrah, Teknoloji ve Hasta (Gülşah Başkavak): Cerrahın elleri mi yoksa da Vinci robotunun kolları mı? Hastaların ameliyat tercihlerinin de olabileceği 2000’lerden önce düşünülemezdi. Cerrahide yoğun teknoloji kullanımının hastalarca kabul gördüğü ve oldukça talep edildiği gözleminden hareketle, teknolojinin sağlık alanında tüketim kültürünün yaygınlaşmasında rol oynadığı öne sürülebilir. Özellikle, üroloji, genel cerrahi ve kadın hastalıkları ve doğum gibi bazı cerrahi branşlarda hem laparoskopik (kapalı) ameliyat tekniklerinin hem de robotik cerrahinin kullanımı oldukça yaygınlaşmıştır. Hastalar özellikle robotik cerrahiye büyük ilgi göstermektedirler. Hastaların teknolojiye yaklaşım ve talebinin, hasta-cerrah ilişkisinde hastalar lehine bir güçlenme anlamına gelip gelmediği, cerrahların otorite ve otonomisinde bir zayıflamaya yol açıp açmadığı gibi sorular bu bağlamda öne çıkmaktadır. Bu konuşmadaki amacım, söz konusu dönüşümlerin cerrahide yoğun teknoloji kullanımı ve teknoloji talebine yansımasını ve dolayısıyla cerrah-hasta ilişkisinin nasıl etkilediğini, cerrahlık mesleğinin dönüşümüne dair gerçekleştirdiğim niteliksel bir saha araştırmasının bulguları ve uzun saatler süren ameliyathane gözlemleri üzerinden paylaşmaktır.
Dr. Gülşah Başkavak, Orient-Institut Istanbul’da İnsan, Tıp ve Toplum alanında, araştırmacı olarak çalışmaktadır. Orta Doğu Teknik Üniversitesi (ODTÜ), Sosyoloji bölümünden doktora derecesini aldı. Tez araştırması sırasında hastane, klinik ve ameliyathanelerde niteliksel ve etnografik araştırmalar gerçekleştirdi. Başkavak’ın akademik ilgi alanları, tıp ve sağlık sosyolojisi, tıp-teknoloji ilişkisi, yeni cerrahi teknolojileri ve hastalar, dijital sağlık, sağlık politikaları, bilim ve teknoloji çalışmaları, meslekler ve profesyoneller, zanaat ve zanaatkarlık konularında odaklanmaktadır.

This talk will be about ongoing transformations in the sacred musical repertoires practiced by ḥazzanim (synagogue cantors) and their synagogue congregations in Istanbul’s contemporary Jewish community. Dr. Alpar argues that clergy and laypeople alike negotiate their religious identities as Turkish Jews in the musical choices they make. While many try to maintain the community’s local music tradition, rooted in makam—the Ottoman Turkish melodic system—others attempt to broaden their repertoire with musics from Israel, the United States, and Ḥabad Hasidic Judaism. He will examine adjustments made to the musical components of ritual as responses to decades of Jewish religious life as experienced under the authority of the secular Turkish state and to the resurgence of religious observance within certain segments of the Jewish community. Newly religious and spiritually searching Jews now have a conflicted relationship with their community’s historic, sacred musical practices, appreciating their cultural significance but questioning their relevance and efficacy. He asserts that ḥazzanim and community members articulate ambivalent and changing attitudes about their Jewish identities, memory, and the value of local tradition in their diverse approaches to making sacred music. Based on more than two years of ethnographic fieldwork in Istanbul’s Jewish community, Dr. Alpar’s talk investigates the tension between their loyalty to tradition and the freedom and fear of being liberated from it.

Dr. Joseph M. Alpar is a scholar, performer, and educator whose research centers on musical and religious practices in Turkey and former Ottoman territories. He is a visiting faculty member in ethnomusicology and music history at Bennington College for the 2019-2020 academic year. Alpar earned his Ph.D. in ethnomusicology from The Graduate Center, City University of New York in June 2019, having completed a dissertation titled, “Music and Jewish Practice in Contemporary Istanbul: Preserving Heritage, Bending Tradition.” His research has been supported by fellowships from The American Research Institute in Turkey (ARIT) and The Graduate Center, CUNY. Alpar is an accomplished vocalist and multi-instrumentalist of Turkish, Greek, and Sephardic music, playing santouri, piano, darbuka, and frame drums. He is the director of David’s Harp, an acclaimed Philadelphia-based music ensemble specializing in Sephardic Jewish music. He has taught previously in the music departments of Swarthmore College, Temple University, and CUNY, Hunter College.